przemyślenia na temat wiary

Wiara.

Temat wiary poruszany jest  w Biblii często na tyle, ze kazdy kościół, wspólnota powinni ten temat rozważyć.

Często kazania nauczania idą w kierunku wiary przenoszącej góry czy wiary ku otrzymaniu uzdrowienia. Choć te aspekty są jak najbardziej ważne, to w tym rozważaniu zajmiemy się innymi aspekatami wiary w życiu wierzącego. Z pewnością temat powróci i będziemy mogli zgłębić też i te powyżej wspomniane.

List do Hebrajczyków bogaty jest w wymienianie słowa „wiara” więc z niego w dużej mierze będziemy korzystać. Podstawą będzie werset 11.6 Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają. Wcześniejsze wersety wsponinają jednak pewnego rodzaju definicję wiary. Np werset 3 mówi: Przez wiarę poznajemy, że światy zostały ukształtowane słowem Boga, tak iż to, co widzialne, nie powstało ze świata zjawisk. Zaś werset pierwszy zawiera 2 kluczowe słowa które moą nam wyjaśnić, zdefiniować czym jest wiara.

A wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy.

a.       Pewność – polega na uznaniu czegoś za niezachwiane, udowodnione, doświadczone i wskazuje na osobiste doznanie Boga, co z kolei ukształtuje i ukierunkuje nasze życie. «niezachwiane przekonanie o istnieniu czegoś lub o tym, że rzecz się ma w określony sposób»

b.       Przeświadczenie –«pewność w stosunku do kogoś, czegoś, wiara w prawdziwość, słuszność czegoś»

Oba słowa są synonimami wiary i zawierają się nawzajem w swoich definicjach.

Kolejnym wartym rozważenia jest słowo :

c.       Ufność/ zaufanie/

1 Jan 5;14 Taka zaś jest ufność, jaką mamy do niego, iż jeżeli prosimy o coś według jego woli, wysłuchuje nas.

Hebr.3;6 lecz Chrystus jako syn był ponad domem jego; a domem jego my jesteśmy, jeśli tylko aż do końca zachowamy niewzruszenie ufność i chwalebną nadzieję.

Ufność to stan w którym nasze przekonanie pozwala nam na całkowite zawierzenie, spowodowane właśnie pewnością co do osoby której ufamy. Związane jest albo z wcześniejszym  sprawdzeniem lub nieodpartym przekonaniem że warto polegać na osobie której zaufaliśmy.

Ufność jaką mają dzieci w stosunku do rodziców jest pozbawiona racjonalizmu, bez powątpiewania skoczą w ramiona rodzica bez zastanowienia i analizowania okoliczności. Wielką dozą ufności obdaża się osoby nam najbliższe np w małżeństwie i jest to stan tak silny, że gdy dojdzie do zawodu to właśnie zaufanie najtrudniej jest odbudować. Ufność wystawia nas całkowicie bezbronnych na osobę której ufamy.

d.       Wierność to kolejne słowo opisujące cechy wiary. Tak ważne w wielu aspektach życia. Znowu małżeństwo jest tutaj najlepszym przykładem gdy dwoje ludzi przysięga sobie wzajemną wierność. Zakłada to iż bez względu na okoliczności tej wierności się dochowa. Nie chodzi jedynie o czystość seksualną lecz również o lojalność, wspieranie  się nawzajem, działanie dla wspónego dobra. Dziś tak często brak jest wierności i nasza przysięga tak mało znaczy.

Mat 24;45-51

Kto więc jest tym sługą wiernym i roztropnym, którego pan postawił nad czeladzią swoją, aby im dawał pokarm o właściwej porze? Szczęśliwy ów sługa, którego pan jego, gdy przyjdzie, zastanie tak czyniącego. Zaprawdę powiadam wam, że postawi go nad całym mieniem swoim. Jeśliby zaś ów zły sługa rzekł w sercu swoim: Pan mój zwleka z przyjściem, i zacząłby bić współsługi swoje, jeść i pić z pijakami, przyjdzie pan sługi owego w dniu, w którym tego nie oczekuje, i o godzinie, której nie zna. I usunie go, i wyznaczy mu los z obłudnikami; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

Wierność jest ta cechą oczekiwaną przez naszego Pana. Zarówno ten dobry wierny i roztropny sługa jak i ten zły są nazwani sługami i takie same oczekiwania są wobec nich więc i nagroda lub też kara będzie udziałem każdego. Zaczeli od tego samego poziomu i tylko od swojej postawy względem zadania jakie im wyznaczono będzie zależało jaką przyszłość osiągną.

e.      Wypełnianie woli Boga/ Posłuszeństwo to kolejny aspekt wiary. Mt 21;28-30

 A jak się wam wydaje? Pewien człowiek miał dwóch synów. Przystępując do pierwszego, rzekł: Synu, idź, pracuj dziś w winnicy.  A on, odpowiadając, rzekł: Tak jest, panie! Ale nie poszedł. I przystępując do drugiego, powiedział tak samo. A on, odpowiadając, rzekł: Nie chcę, ale potem zastanowił się i poszedł.

Pan Jezus wyrażnie wskazuje iż nie to co powiemy na jego wezwanie lecz to co zrobimy ma znaczenie, co prowadzi nas do kolejnego aspektu jakim jest:

f.        Pokazanie wiary w uczynkach Jak 2;14-17 14  Cóż to pomoże, bracia moi, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, a nie ma uczynków? Czy wiara może go zbawić? Jeśli brat albo siostra nie mają się w co przyodziać i brakuje im powszedniego chleba, a ktoś z was powiedziałby im: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i nasyćcie, a nie dalibyście im tego, czego ciało potrzebuje, cóż to pomoże? Tak i wiara, jeżeli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie.

Wersety te stoją w pozornej sprzeczności z doktryną zbudowaną na reformacyjnej zasadzie tylko łaska, która jest zaczerpnięta z listu Pawła do Efezjan 2;8-9 : z łaski jesteśmy zbawieni przez wiarę. Nie z uczynków aby się nikt nie chlubił.

Lecz jżeli uważnie czytamy cały kontekst tego wersetu to znajdziemy również  werset 10 : Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili. W tym świetle te dwa fragmenty raczej się doskonale uzupełniają niż zaprzeczają. Zbawienie, które jest za darmo, to zbawienie od naszych grzechów i dokonało się raz na zawsze przez przelanie krwi przez Jezusa jako ofiara przebłagalna za nasze grzechy. Nie możemy do tego nic dodać, niczym innym zastąpić czy to uczynkami czy ofiarami. Efektem tej ofiary jest otwarty dostęp do Boga i  każdy ma taki sam start, jako grzesznik oczyszczony przez krew Baranka. Kolejnym etapem jest nasze uświęcenie i jest to również zawarte w Słowie Boga do nas  1Tes.4;3 Taka jest bowiem wola Boża: uświęcenie wasze, żebyście się powstrzymywali od wszeteczeństwa.... czytajmy dalej aby się nauczyć co uświęcenie w sobie zawiera.

Postępowanie  według moralnych zasad Królestwa Bożego. Pan jezus przykazał apostołom by czynili uczniami wszystkie narody ucząc przestrzegać wszystkiego co on przykazał. Sami przestrzegajmy, byśmy mogli innych nauczać, a wtedy będziemy tymi wiernymi i roztropnymi sługami.

g.      
     Poświęcenie/cena  nasze podążanie za Jezusem obarczone jest wieloma uwarunkowaniami i jednym z nich jest gotowość na zapłacenie ceny, poniesienie kosztów czy to finansowych, czasowych czy w postaci wyrzeczenia się pewnych postaw czy utraty ”dobrego” imienia w oczach tego świata. Wiara to często bolesna sprawa, lecz jeśli po bożemu do tego podejść, to te trudne w oczach świata rzeczy mogą przynieśc wielką radość.

h.      Wyznanie Hebr 3;1 Przeto, bracia święci, współuczestnicy powołania niebieskiego, zważcie na Jezusa, posłańca i arcykapłana naszego wyznania.

Słowo wyznanie, często kojażone i używane na okteślenie jakiejś konkretnej grupy religijnej lub nawet sekty, często jest też określane mianem wiary np Kościół Chrześcian Wiary Ewangelicznej  w nazwie własnej lub określenie nawet trochę obraźliwe w prostackim określeniu: „wiara Jehowych”. Słowo wyznanie  ma jednak głębsze znaczenie. To co wyznajemy determinuje nas, prowadzi do pewnych postaw zgodnych z wyznawanymi przez nas zasadami, do postępowania zgodnie z nimi i konfliktu jeżeli tak się nie dzieje. Każda społeczność kieruje się jakimiś wyznawanymi zasadami i nakłada jakieś konsekwencje na osoby im się nie podpożądkowujące. Nie jesteśmy wyjątkiem, to jest wpisane w naszą naturę i właściwie ukierunkowane prowadzi nas do wypełniania bożych zamysłów względem nas. Dlatego  „On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego. Ef 4;11-12. Wszystkie te funkcje ustanpowione przez Boga mają swoją szczególną rolę. Nauczyciele mają tą szczególną rolę pilnowania wytyczonych przez Boga standardów, przekazywania im ludziom jako wzór do naśladowania. Taką rolę miał Tymoteusz jak i każdy kto podejmuje rolę nauczania. Przestroga jest taka iż tacy ludzie surowszy wyrok otrzymają więc powinni baczyć czego nauczają. 

  .   Credo – łączy się z poprzednim punktem.

                1. «poglądy i zasady, którymi ktoś kieruje się w życiu»

             2. «w religiach chrześcijańskich: zbiór głównych zasad wiary»

Chrześcijanie pierwszych wieków bardzo często byli konfrontowani z naukami           filozoficznymi czy twierdzeniami religijnymi pochodzącymi z różnych źródeł.

Pan Jezus oraz apostołowie przestrzegali przed fałszywymi naukami, fałszywymi nauczycielami, mesjaszami czy prorokami. Wielu z nich mogło i rzeczywiście pochodziło z szeregów samych chrześcijan. Paweł przestrzegał starszych z Efezu przed tym, iż nawet z pomiędzy nich samych powstaną mężowie mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów za sobą pociągnąć. Wiele pism zostało napisanych aby pewne nauki obalić czy przestrzec wierzących przed zgubnym ich wpływem. Nawet część Nowego Testamentu jest występowaniem przeciw zwodniczym naukom.

 Innym sposobem było formułowanie wyznania wiary tzw. Credo zakreślającego podstawy wiary wyznawanej przez nas. Różne creda powstawały w różnych częściach świata, najbardziej w polsce jest nam znane credo nicejskie które w swej naturze przeciwstawiało się nauce Arian. Credo to jakby granica której nie powinno się przekraczać, a każdy zaprzeczający tym podstawom, wykracza poza granice bezpieczeństwa i może, czy przez zapędzenie czy przez zwiedzenie lub chęć zwiedzania, wprowadzać naukę sprzeczną z wolą Boga. 

Credo Reformacji z 16 wieku może być 5 sola: tylko łaska, tylko wiara, tylko Słowo, tylko Chrystus, tylko Bogu Chwała.

Dzisiaj chrześcijaństwo poddawane jest innym próbom, więc do historycznych credo powinniśmy uzupełniać inne stwierdzenia, które będą definiowały istotę naszego wyznania. Może to być związane z humanizmem podważającym Boże zasady, czy definiowaniem czym jest rodzina, lub co ja osobiście widzę jako ważne: czym jest i jak długo trwa małżeństwo. 

Następne pokolenie będzie miało inne wyzwania więc będzie musiało definiować podstawy wiary w inny sposób, reformując w ten sposób kościół, który mógłby zboczyć z Bożych torów.

Podsumowując nasze rozważanie: wiara to czasownik chechujący się czynnością, postępowaniem według określonych zasad. Bez wiary, tej czynnej w miłości, nie można podobać się Bogu.  Brak tej czynnej wiary stawia nas w niebezpieczej sytuacji możliwości odrzucenia pomimo wyznawania czegoś ustami.  

Ten lud czci mnie ustami a serce ich jest daleko odemnie, daremnie jednak cześć mi oddają. Iz 29;13.

Apostoł Jan pisze do nas: Dzieci, miłujmy nie słowem ani językiem, lecz czynem i prawdą.1Jan3;18

Niech taka będzie nasza wiara i chyba o takiej wierze mówił Pan Jezus:

 Tylko czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?Łuk 18;8